Osman Hamdi Bey’in en meşhur tablosu olan Kaplumbağa Terbiyecisi isimli tablosunda gördüğümüz mekanın Yeşil Türbe olduğunu bilir miydiniz?

Peki, tablonun (doğrusu tabloların olacak aslında, çünkü Osman Hamdi Bey ilkini 1906 yılında yaptığı bu tabloyu 1907 yılında bir kez daha küçük nüans farklılıkları ile iki defa yapmıştır.İlk yapılan tablo bugün Pera Müzesi Koleksiyonunda, diğeri ise Belma Sİmavi koleksiyonundadır) ne anlattığını üzerinde hiç düşündünüz mü?

Tablo, bütün bir milletin Cumhuriyet Halk Partisi’nden kestiği umudu anlatmaktadır! 

Osman Hamdi Bey, ilk Türk arkeoloğu olarak kabul edilmekle birlikte, çağdaş Türk müzeciliğinin kurucusu, Kadıköy’ün ilk belediye başkanı ve ressamdır elbette.

Nerede ise bütün bir ömrü, hem saray siyasetinde, hem de halk içinde çağdaşlamayı, düzeni ve eğitimi yaygınlaştırmak kısaca halkı belirli bir seviyeye taşımak için çabalamakla geçmiştir.

Ancak bir gün öyle bir ruh hali içine girmiş ki, tüm çabasından vazgeçmiş ve bu vazgeçişi de Kaplumbağa Terbiyecisi tablosu ile nerede ise ilan etmiştir. 

Tablonun en yaygın ve kabul edilen yorumuna göre, resimde derviş kıyafetleri içinde gördüğümüz kişi Osman Hamdi Bey’in kendisidir, ve önünde duran kaplumbağalar da halkı temsil etmektedir.

Terbiyecinin, kaplumbağaları eğitmekte kullanacağı neyi üflemeyip arkasında saklaması ve nakkareyi de yine sırtına asılı tutması halkı eğitme, geliştirme çabasından vazgeçişini simgelemektedir. 
 

Peki, C.H.P ile nasıl bir bağ kurmuş olabilir ki Osman Hamdi Bey?

Elbette, Osman Hamdi Bey, böyle bir bağ kurmadı, tabloyu günümüz koşullarına göre ben yorumladım bu şekilde. 

Tablodaki terbiyeciden bir farkımız kalmadı ne yazık ki şimdilerde.

Çalıştık, umut ettik, direndik, eleştirdik, yazdık defalarca, lakin sesimizi duyan, feryadımıza ses veren kimseyi bulamadık bir türlü.

Bir ışık parçası aradık durduk yıllarca, umudumuzu tekrar alevlendirsin diye, sahte bir ampülün karanlığında onu da bulamadık.

En sonunda gücümüz de umudumuz da tükendi vazgeçtik.

Hepimiz birer kaplumbağa terbiyecisi olup çıktık, vazgeçtik. 

Siyaseti, halkın menfaatlerini savunmak, daha iyi, daha özgür, daha demokratik ve daha müreffeh bir ülke inşa etmek için yola çıktıklarını iddia edenlerin, kendi hesaplarına ticaret yaptıklarına şahit oldukça, halkı unutup kendi geleceklerini garantiye almak için ne denli büyük hataları bile isteye yaptıklarını gördükçe, bizler de vazgeçtik.

Büyük bir halay kırıklığı olan ablalarımız, abilerimizin kirli bir çark içerisine kendilerini nasıl büyük bir iştahla atıverdiklerini ciğerimiz yana yana seyrettik ve vazgeçtik. 

Şimdi birer derviş sessizliği içinde kalmış olmamız, vazgeçişimiz aslında.

Gördük, şahit olduk ve bildik ki, aslında yakınıp durduğumuz o sahte ampulün yerleştiği ve enerjisini aldığı bir duy görevini üstlenmiş arkalarında yüzlerce kilometre yol yürüdüğümüz, meşalelerimizle coşku kattığımız büyüklerimiz. 

Dün gece gittim tekrar Yeşil Türbe’ye, tabloya ışık veren Hünkar Mahveli’nin üstündeki pencerenin altına oturup, binlerce kez kahrettim.

Pencere karanlık, ışık yok; umudu olanların da sarılacağı bir dalı yok ne yazık ki artık.

Yeşil Türbenin dış cephesini kaplayan turkuaz çiniler gibi, umutlarımız birkaç politik haydut tarafından çalınmış, onlar zengin olmuş, bizler ise vazgeçmenin derin üzüntüsü ile birer kenarda kaybolup gitmişiz.

Yeşerir mi umutlar bir kez daha bilinmez.