Hiçbir yere varmayan yollardan sıkıldım.
Sürekli yalanı dolanı gerçekmiş gibi söyleyen insanlardan. 
Abuk subuk kahramanlıklarla kendini değer
Görmeye zorlayan budalalardan sıkıldım.
İyi olan, güzel olan hiçbir şeye saygı göstermeyen.
Kendisinde olmayan insanca yetileri
Taşıyan başka insanların tümünden nefret eden.
Ruhu ezik, etiketi sağlamlardan sıkıldım. 

Sırf aileden şanslı olduğu veya bir yerlerde 'dayısı' olduğu için
Hiç çaba sarfetmeden sahip olduğu
Şeyleri 'ben yaptım, hemde alın terimle' deyip. 
Karşısındakinin 'kimin alınteriyle?' 
Diye sormak zorunda bırakan
Sonradan görme, burnu kalkık kibirlilerden sıkıldım. 
Hayatında bir kere bile tiyatroya,
Sinemaya, resım sergisine, gerçek sanatçıların verdiği konserlere gitmediği ama sanatı çok sevdiğini söyleyip,
'en çok hangi sanatı seviyorsun?' 
diye sorulduğun da
'biletleri en pahalı olan sanatı
Seviyorum'
Diyecek kadar görgü yoksunu ukala'lardan sıkıldım.. 

Kendini en lüks evlere, en lüks arabalara, en lüks mekanlara, en pahalı giysilere layık görüp, su gibi para harcarken.
Küçümseyip her fırsatta ezdiği yoksul insanlardan yine de saygı beklemelerinden ve sahiden de itibar görmelerınden sıkıldım, hatta iğrendim. 
Biraz bile insanlık barındırmayan ruhların
Çevrelediği her yerden usandım. 

Bir yer olmalı!
insanların sadece olduğu gibi görünüp, olduğu gibi sevilip, kabul gördüğü
Herkesin insanca koşullarla yaşayıp, değer görüp mutlu olduğu bir yer.! 
Ve mademki öyle bir yer yok. 
O yeri kurmak için biz
neden acele etmiyoruz..